διάδοχος

From Ancient Greek διάδοχος (diádokhos), from Ancient Greek διαδέχομαι (diadékhomai, “to succeed”).

• IPA^(key): /ˈðʝaðoxos/
• Hyphenation: διά‧δο‧χος

διάδοχος • (diádochos) m (feminine διάδοχος or διάδοχη, neuter διάδοχο)

1. successor (coming after the other in a series)

   το διάδοχο πολιτικό σχήμα στην εξουσία της χώρας ― to diádocho politikó schíma stin exousía tis chóras ― the successor political shape in the country's power

• (successive): διαδοχικός (diadochikós)

διάδοχος • (diádochos) m or f (plural διάδοχοι)

1. successor (person or thing that immediately follows another in holding an office)

   Ο Τραμπ ήταν ο διάδοχος του Ομπάμα. ― O Tramp ítan o diádochos tou Ompáma. ― Trump was Obama's successor.

2. heir, heiress (someone who is designated to inherit the throne in monarchies)

   Ο Πρίγκιπας της Ουαλίας είναι ο διάδοχος του αγγλικού θρόνου. ― O Prígkipas tis Oualías eínai o diádochos tou anglikoú thrónou. ― The Prince of Wales is the heir to the English throne.

3. (colloquial) firstborn son, eldest boy (in a family unit)

   Να σας ζήσει ο διάδοχος! ― Na sas zísei o diádochos! ― Long live your eldest!

• (heir): κληρονόμος m or f (klironómos)

• διαδοχή f (diadochí, “succession, series”)