πεθαμένος

Passive perfect participle of πεθαίνω (“I die”), a verb with only active forms. From Medieval Byzantine Greek πεθαμένος from stem πεθαν- with assimilation [nm > mm] and simplification of [mm > m][1]. See Ancient Greek aorist ἀπέθᾰνον (apéthanon) of ἀποθνῄσκω (apothnḗiskō).

• IPA^(key): /peθaˈmenos/
• Hyphenation: πε‧θα‧μέ‧νος

πεθαμένος • (pethaménos) m (feminine πεθαμένη, neuter πεθαμένο)

1. dead, deceased, (English euphemisms): departed, late, passed away
2. (figuratively) lost, perished

   οι πεθαμένες ελπίδες ― oi pethaménes elpídes ― the dead hopes

   τα πεθαμένα όνειρα ― ta pethaména óneira ― the dead dreams (wishes)

   Synonyms: νεκρός (nekrós), τσακισμένος (tsakisménos)

3. (figuratively, idiomatic) exhausted

   Γύρισα στο σπίτι πεθαμένος από τη δουλειά

   Gýrisa sto spíti pethaménos apó ti douleiá

   I returned home, exhausted (lit:dead) from work.

   Synonyms: ξεθεωμένος (xetheoménos), τσακισμένος (tsakisménos)

4. (expression) (neutral plural) see πεθαμένα (pethaména)

• πεθαμένα (pethaména, “neuteral plural”) as a noun: literally: the dead (implied: relatives)

• αποθαμένος (apothaménos, participle) (literature: Medieval, from ἀποθαίνω)
• νεκρός (nekrós, “dead, the body of the dead”)
• and see definitions for more senses

• ζωντανός (zontanós, “alive”)

• πεθαμενατζής (pethamenatzís, “undertaker”) (derisive, folsky)
• πεθαμενατζίδικο n (pethamenatzídiko, “funeral home”) (derisive, folsky)

• πεθαμός m (pethamós, “death”) (colloquial)

• and see: πεθαίνω (pethaíno, “I die”)