บุคคลภายนอก

From บุคคล (bùk-kon, “person”) +‎ ภายนอก (paai-nɔ̂ɔk, “external; outer; outside; outward”).

บุคคลภายนอก • (bùk-kon-paai-nɔ̂ɔk)

1. (law) third person; third party.
   • 1925, พระราชกฤษฎีกาให้ใช้บทบัญญัติแห่งประมวลกฎหมายแพ่งและพาณิชย์ บรรพ ๑ และ ๒ ที่ได้ตรวจชำระใหม่ ลงวันที่ ๑๑ พฤศจิกายน ๒๔๖๘:

     มาตรา ๑๑๘ การแสดงเจตนาลวงด้วยสมรู้กับคู่กรณีอีกฝ่ายหนึ่ง ท่านว่า เปนโมฆะ แต่ข้อไม่สมบูรณ์อันนี้ ท่านห้ามมิให้ยกขึ้นเปนข้อต่อสู้บุคคลภายนอกผู้ทำการโดยสุจริตและต้องเสียหายแต่การแสดงเจตนาลวงนั้น

     mâat-dtraa · nʉ̀ng-rɔ́ɔi sìp bpɛ̀ɛt · gaan-sà-dɛɛng jèet-dtà-naa luuang dûai sǒm-rúu gàp kûu-gɔɔ-rá-nii ìik fàai nʉ̀ng · tân wâa · bpen moo-ká · dtɛ̀ɛ kɔ̂ɔ mâi sǒm-buun an níi · tân hâam mí hâi yók kʉ̂n bpen kɔ̂ɔ-dtɔ̀ɔ-sûu bùk-kon-paai-nɔ̂ɔk pûu tam gaan dooi sùt-jà-rìt lɛ́ dtɔ̂ng sǐia-hǎai dtɛ̀ɛ gaan-sà-dɛɛng jèet-dtà-naa luuang nán

     Section 118 A sham declaration of intent with the connivance of the other party is said to be void. But it is said also that this invalidity cannot be set up as a defence against a third party who acts in good faith and is injured by such sham declaration of intent.

2. outsider.