bíða

See also: bida, bída, biþa, and bid'a

Faroese

Etymology

From Old Norse bíða, from Proto-Germanic *bīdaną, from Proto-Indo-European *bʰeydʰ-.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈpʊija/
    Rhymes: -ʊija

Verb

bíða (third person singular past indicative bíðaði, third person plural past indicative bíðað, supine bíðað)

  1. to wait

Conjugation
   Conjugation of bíða
v-30
infinitive bíða
present participle bíðandi
past participle a6 bíðaður
supine bíðað
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present bíði bíðar bíðar bíða
past bíðaði bíðaði bíðaði bíðaðu
imperative – tú – tit
present — bíða! — bíðið!

Icelandic

Etymology

From Old Norse bíða, from Proto-Germanic *bīdaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈpiːða/
    Rhymes: -iːða

Verb

bíða (strong verb, third-person singular past indicative beið, third-person plural past indicative biðu, supine beðið)

  1. (intransitive) to wait
    Bíddu eftir mér! ― Wait for me!
    Bíddu! ― Wait!
  2. (transitive, with genitive) to wait for something syn.
    Bíddu mín. ― Wait for me.
  3. (transitive, with accusative) to abide, undergo, suffer (some fate, usually something bad)
    Karþagómenn biðu ósigur fyrir Rómverjum.
    The Carthaginians suffered defeat at the hands of the Romans.

Conjugation
bíða — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að bíða
supine
(sagnbót)		 beðið
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 bíðandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég bíð við bíðum present
(nútíð)		 ég bíði við bíðum
þú bíður þið bíðið þú bíðir þið bíðið
hann, hún, það bíður þeir, þær, þau bíða hann, hún, það bíði þeir, þær, þau bíði
past
(þátíð)		 ég beið við biðum past
(þátíð)		 ég biði við biðum
þú beiðst þið biðuð þú biðir þið biðuð
hann, hún, það beið þeir, þær, þau biðu hann, hún, það biði þeir, þær, þau biðu
imperative
(boðháttur)		 bíð (þú) bíðið (þið)
Forms with appended personal pronoun
bíddu bíðiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
beðinn — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 beðinn beðin beðið beðnir beðnar beðin
accusative
(þolfall)		 beðinn beðna beðið beðna beðnar beðin
dative
(þágufall)		 beðnum beðinni beðnu beðnum beðnum beðnum
genitive
(eignarfall)		 beðins beðinnar beðins beðinna beðinna beðinna
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 beðni beðna beðna beðnu beðnu beðnu
accusative
(þolfall)		 beðna beðnu beðna beðnu beðnu beðnu
dative
(þágufall)		 beðna beðnu beðna beðnu beðnu beðnu
genitive
(eignarfall)		 beðna beðnu beðna beðnu beðnu beðnu

Synonyms

Derived terms
Derived terms
  • bíða í ofvæni
  • bíða lægri hlut
  • bíða ósigur
  • bíða tjón

References

Old Norse

Etymology

From Proto-Germanic *bīdaną. Ultimately from Proto-Indo-European *bʰeydʰ- (“to trust”).

Verb

bíða (singular past indicative beið, plural past indicative biðu, past participle biðinn)

  1. (transitive, with genitive) to abide, wait for
    bíð þú mín hér
    wait for me here
  2. (transitive, with accusative) to suffer, undergo, sustain
  3. (transitive, with genitive) to be in store for, await
    fagnaðu, vin minn, því at þín bíðr eilífr fagnaðr
    rejoyce, my friend, for eternal joy awaits you (sg.)
  4. (impersonal, with accusative) (there) to be, to be to be had
    hvárki bíðr þar báru né vinds blæ
    there is felt neither wave nor breath of air

Conjugation
Conjugation of bíða — active (strong class 1)
infinitive bíða
present participle bíðandi
past participle biðinn
indicative present past
1st-person singular bíð beið
2nd-person singular bíðr beitt
3rd-person singular bíðr beið
1st-person plural bíðum biðum
2nd-person plural bíðið biðuð
3rd-person plural bíða biðu
subjunctive present past
1st-person singular bíða biða
2nd-person singular bíðir biðir
3rd-person singular bíði biði
1st-person plural bíðim biðim
2nd-person plural bíðið biðið
3rd-person plural bíði biði
imperative present
2nd-person singular bíð
1st-person plural bíðum
2nd-person plural bíðið
Conjugation of bíða — mediopassive (strong class 1)
infinitive bíðask
present participle bíðandisk
past participle biðizk
indicative present past
1st-person singular bíðumk biðumk
2nd-person singular bízk beizk
3rd-person singular bízk beizk
1st-person plural bíðumsk biðumsk
2nd-person plural bíðizk biðuzk
3rd-person plural bíðask biðusk
subjunctive present past
1st-person singular bíðumk biðumk
2nd-person singular bíðisk biðisk
3rd-person singular bíðisk biðisk
1st-person plural bíðimsk biðimsk
2nd-person plural bíðizk biðizk
3rd-person plural bíðisk biðisk
imperative present
2nd-person singular bízk
1st-person plural bíðumsk
2nd-person plural bíðizk

Derived terms
  • bíðandi f (“biding, waiting, delay”)
  • bíðendr m pl (“those who wait”)

Descendants

References
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.