byrja

Faroese

Etymology

From Old Norse byrja, from Proto-Germanic *burjaną, from Proto-Indo-European *bʰer-.

Verb

byrja (third person singular past indicative byrjaði, third person plural past indicative byrjaðu, supine byrjað)

  1. to begin

Conjugation
   Conjugation of byrja
v-30
infinitive byrja
present participle byrjandi
past participle a6 byrjaður
supine byrjað
number singular plural
person first second third all
indicative eg tú hann/hon/tað vit, tit, teir/tær/tey, tygum
present byrji byrjar byrjar byrja
past byrjaði byrjaði byrjaði byrjaðu
imperative – tú – tit
present — byrja! — byrjið!

Icelandic

Etymology

From Old Norse byrja, from Proto-Germanic *burjaną.

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈpɪrja/
    Rhymes: -ɪrja

Verb

byrja (weak verb, third-person singular past indicative byrjaði, supine byrjað)

  1. to begin

Conjugation
byrja — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að byrja
supine
(sagnbót)		 byrjað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 byrjandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég byrja við byrjum present
(nútíð)		 ég byrji við byrjum
þú byrjar þið byrjið þú byrjir þið byrjið
hann, hún, það byrjar þeir, þær, þau byrja hann, hún, það byrji þeir, þær, þau byrji
past
(þátíð)		 ég byrjaði við byrjuðum past
(þátíð)		 ég byrjaði við byrjuðum
þú byrjaðir þið byrjuðuð þú byrjaðir þið byrjuðuð
hann, hún, það byrjaði þeir, þær, þau byrjuðu hann, hún, það byrjaði þeir, þær, þau byrjuðu
imperative
(boðháttur)		 byrja (þú) byrjið (þið)
Forms with appended personal pronoun
byrjaðu byrjiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
byrjaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 byrjaður byrjuð byrjað byrjaðir byrjaðar byrjuð
accusative
(þolfall)		 byrjaðan byrjaða byrjað byrjaða byrjaðar byrjuð
dative
(þágufall)		 byrjuðum byrjaðri byrjuðu byrjuðum byrjuðum byrjuðum
genitive
(eignarfall)		 byrjaðs byrjaðrar byrjaðs byrjaðra byrjaðra byrjaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 byrjaði byrjaða byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu
accusative
(þolfall)		 byrjaða byrjuðu byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu
dative
(þágufall)		 byrjaða byrjuðu byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu
genitive
(eignarfall)		 byrjaða byrjuðu byrjaða byrjuðu byrjuðu byrjuðu

Derived terms

Norwegian Nynorsk

Etymology 1

From Old Norse byrja.

Alternative forms

Verb

byrja (present tense byrjar, past tense byrja, past participle byrja, passive infinitive byrjast, present participle byrjande, imperative byrj/byrja)

  1. to begin, start
    Kva tid byrjar det?
    When does it start?
Synonyms
References

Etymology 2

From Old Norse byrja.

Verb

byrja (present tense bør, past tense burde, past participle burt)

  1. form removed with the spelling reform of 2012; superseded by burda
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.