cantus

Latin

Etymology 1

Perfect passive participle of canō.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /ˈkan.tus/, [ˈkan.tʊs]

Participle

cantus m (feminine canta, neuter cantum); first/second declension

  1. sung, recited
  2. sounded, blew
  3. chanted
Inflection

First/second declension.

Number Singular Plural
Case / Gender Masculine Feminine Neuter Masculine Feminine Neuter
Nominative cantus canta cantum cantī cantae canta
Genitive cantī cantae cantī cantōrum cantārum cantōrum
Dative cantō cantō cantīs
Accusative cantum cantam cantum cantōs cantās canta
Ablative cantō cantā cantō cantīs
Vocative cante canta cantum cantī cantae canta

Noun

cantus m (genitive cantūs); fourth declension

  1. song, chant, singing, incantation
Declension

Fourth declension.

Case Singular Plural
Nominative cantus cantūs
Genitive cantūs cantuum
Dative cantuī cantibus
Accusative cantum cantūs
Ablative cantū cantibus
Vocative cantus cantūs

Derived terms

Descendants

Etymology 2

Alternative spelling of canthus.[1]

References

  1. 2 cantus (C. du Cange, 1678), 6 cantus (P. Carpentier, 1766) in: du Cange, et al., Glossarium mediae et infimae latinitatis, éd. augm., Niort : L. Favre, 1883‑1887, t. 2, col. 109a.
  • cantus in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • cantus in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • cantus in Charles du Fresne du Cange’s Glossarium Mediæ et Infimæ Latinitatis (augmented edition, 1883–1887)
  • Carl Meissner; Henry William Auden (1894) Latin Phrase-Book, London: Macmillan and Co.
    • instrumental music: nervorum et tibiarum cantus
    • vocal and instrumental music: vocum et fidium (nervorum) cantus
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.