condono

See also: condonó and condonò

Italian

Noun

condono m (plural condoni)

  1. remission

Verb

condono

  1. first-person singular present indicative of condonare

Latin

Etymology

From con- + dōnō.

Pronunciation

  • (Classical) IPA(key): /konˈdoː.noː/, [kɔnˈdoː.noː]

Verb

condōnō (present infinitive condōnāre, perfect active condōnāvī, supine condōnātum); first conjugation

  1. I present to.
  2. I sacrifice or surrender as an offering.
  3. I forgive, pardon or absolve.
  4. I permit, allow

Inflection

   Conjugation of condono (first conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present condōnō condōnās condōnat condōnāmus condōnātis condōnant
imperfect condōnābam condōnābās condōnābat condōnābāmus condōnābātis condōnābant
future condōnābō condōnābis condōnābit condōnābimus condōnābitis condōnābunt
perfect condōnāvī condōnāvistī condōnāvit condōnāvimus condōnāvistis condōnāvērunt, condōnāvēre
pluperfect condōnāveram condōnāverās condōnāverat condōnāverāmus condōnāverātis condōnāverant
future perfect condōnāverō condōnāveris condōnāverit condōnāverimus condōnāveritis condōnāverint
passive present condōnor condōnāris, condōnāre condōnātur condōnāmur condōnāminī condōnantur
imperfect condōnābar condōnābāris, condōnābāre condōnābātur condōnābāmur condōnābāminī condōnābantur
future condōnābor condōnāberis, condōnābere condōnābitur condōnābimur condōnābiminī condōnābuntur
perfect condōnātus + present active indicative of sum
pluperfect condōnātus + imperfect active indicative of sum
future perfect condōnātus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present condōnem condōnēs condōnet condōnēmus condōnētis condōnent
imperfect condōnārem condōnārēs condōnāret condōnārēmus condōnārētis condōnārent
perfect condōnāverim condōnāverīs condōnāverit condōnāverimus condōnāveritis condōnāverint
pluperfect condōnāvissem condōnāvissēs condōnāvisset condōnāvissēmus condōnāvissētis condōnāvissent
passive present condōner condōnēris, condōnēre condōnētur condōnēmur condōnēminī condōnentur
imperfect condōnārer condōnārēris, condōnārēre condōnārētur condōnārēmur condōnārēminī condōnārentur
perfect condōnātus + present active subjunctive of sum
pluperfect condōnātus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present condōnā condōnāte
future condōnātō condōnātō condōnātōte condōnantō
passive present condōnāre condōnāminī
future condōnātor condōnātor condōnantor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives condōnāre condōnāvisse condōnātūrus esse condōnārī condōnātus esse condōnātum īrī
participles condōnāns condōnātūrus condōnātus condōnandus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
condōnāre condōnandī condōnandō condōnandum condōnātum condōnātū

Descendants

References

  • condono in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • condono in Charlton T. Lewis (1891) An Elementary Latin Dictionary, New York: Harper & Brothers
  • condono in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • condono in Ramminger, Johann (accessed 16 July 2016) Neulateinische Wortliste: Ein Wörterbuch des Lateinischen von Petrarca bis 1700, pre-publication website, 2005-2016

Spanish

Verb

condono

  1. First-person singular (yo) present indicative form of condonar.
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.