erta

See also: érta, ērta, and ērtā

Cimbrian

Noun

erta ?

  1. (Luserna) Tuesday

References
  • Umberto Patuzzi, ed., (2013) Ünsarne Börtar, Luserna: Comitato unitario delle linguistiche storiche germaniche in Italia / Einheitskomitee der historischen deutschen Sprachinseln in Italien

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈɛr̥ta/
  • Rhymes: -ɛr̥ta

Etymology 1

From Old Norse erta, from Proto-Germanic *artijaną. More at ert.

Verb

erta (weak verb, third-person singular past indicative erti, supine ert)

  1. to irritate (cause physical discomfort to a part of the body, etc.)
  2. to tease, to annoy, to irritate, to provoke
Conjugation
erta — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að erta
supine
(sagnbót)		 ert
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 ertandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég erti við ertum present
(nútíð)		 ég erti við ertum
þú ertir þið ertið þú ertir þið ertið
hann, hún, það ertir þeir, þær, þau erta hann, hún, það erti þeir, þær, þau erti
past
(þátíð)		 ég erti við ertum past
(þátíð)		 ég erti við ertum
þú ertir þið ertuð þú ertir þið ertuð
hann, hún, það erti þeir, þær, þau ertu hann, hún, það erti þeir, þær, þau ertu
imperative
(boðháttur)		 ert (þú) ertið (þið)
Forms with appended personal pronoun
ertu ertiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
ertast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að ertast
supine
(sagnbót)		 erst
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 ertandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég ertist við ertumst present
(nútíð)		 ég ertist við ertumst
þú ertist þið ertist þú ertist þið ertist
hann, hún, það ertist þeir, þær, þau ertast hann, hún, það ertist þeir, þær, þau ertist
past
(þátíð)		 ég ertist við ertumst past
(þátíð)		 ég ertist við ertumst
þú ertist þið ertust þú ertist þið ertust
hann, hún, það ertist þeir, þær, þau ertust hann, hún, það ertist þeir, þær, þau ertust
imperative
(boðháttur)		 erst (þú) ertist (þið)
Forms with appended personal pronoun
erstu ertisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
ertur — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 ertur ert ert ertir ertar ert
accusative
(þolfall)		 ertan erta ert erta ertar ert
dative
(þágufall)		 ertum ertri ertu ertum ertum ertum
genitive
(eignarfall)		 erts ertrar erts ertra ertra ertra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 erti erta erta ertu ertu ertu
accusative
(þolfall)		 erta ertu erta ertu ertu ertu
dative
(þágufall)		 erta ertu erta ertu ertu ertu
genitive
(eignarfall)		 erta ertu erta ertu ertu ertu
Synonyms
Derived terms
  • erting (“irritation”)
  • ertinn (“mischievous, given to teasing”)
  • ertni (“teasing”)

Etymology 2

From Old Norse ertr, from Proto-Germanic *arwīts. Cognate with Faroese ertur, Swedish ärt, Danish ært, Old High German arawīz (> German Erbse, Luxembourgish Ierbes).

Noun

erta f (genitive singular ertu, nominative plural ertur)

  1. pea
Declension
declension of erta
f-w1 singular plural
indefinite definite indefinite definite
nominative erta ertan ertur erturnar
accusative ertu ertuna ertur erturnar
dative ertu ertunni ertum ertunum
genitive ertu ertunnar erta/ertna ertanna/ertnanna

Italian

Etymology

Feminine of erto.

Adjective

erta

  1. feminine singular of erto

Noun

erta f (plural erte)

  1. steep slope

Anagrams

Norwegian Bokmål

Alternative forms

Noun

erta m or f

  1. definite feminine singular of ert

Norwegian Nynorsk

Noun

erta f

  1. definite singular of ert
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.