hika

Basque

Etymology 1

Origin unknown

Noun

hika

  1. muddy area, mire

Etymology 2

From hi (pronoun used in this mode of address) +‎ -ka

Noun

hika

  1. a mode of address used between children, siblings, and people who have been friends since childhood

Chickasaw
A bilingual stop sign

Verb

hika

  1. to stop, to halt

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈhɪːka/
    Rhymes: -ɪːka

Verb

hika (weak verb, third-person singular past indicative hikaði, supine hikað)

  1. to hesitate

Conjugation
hika — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að hika
supine
(sagnbót)		 hikað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 hikandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég hika við hikum present
(nútíð)		 ég hiki við hikum
þú hikar þið hikið þú hikir þið hikið
hann, hún, það hikar þeir, þær, þau hika hann, hún, það hiki þeir, þær, þau hiki
past
(þátíð)		 ég hikaði við hikuðum past
(þátíð)		 ég hikaði við hikuðum
þú hikaðir þið hikuðuð þú hikaðir þið hikuðuð
hann, hún, það hikaði þeir, þær, þau hikuðu hann, hún, það hikaði þeir, þær, þau hikuðu
imperative
(boðháttur)		 hika (þú) hikið (þið)
Forms with appended personal pronoun
hikaðu hikiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.

Japanese

Romanization

hika

  1. Rōmaji transcription of ひか

Tagalog

Noun

hikà

  1. asthma

Derived terms
  • hikain
  • magkahika
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.