unio
Espéranto
Étymologie
- Du latin unio.
Nom commun
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | unio \u.ˈni.o\ |
unioj \u.ˈni.oj\ |
Accusatif | union \u.ˈni.on\ |
uniojn \u.ˈni.ojn\ |
unio \u.ˈni.o\ mot-racine 9OA
- (Politique) Union.
Prononciation
- Pays-Bas (partie continentale) (Wijchen) : écouter « unio [Prononciation ?] »
- France (Toulouse) : écouter « unio [Prononciation ?] »
Voir aussi
- Unio (unuiĝo) sur l’encyclopédie Wikipédia (en espéranto)
Références
Vocabulaire:
- E. Grosjean-Maupin, Plena Vortaro de Esperanto, SAT, Parizo, 1934 (vérifié)
- unio sur le site Plena Ilustrita Vortaro de Esperanto (PIV)
- unio sur le site Reta-vortaro.de (RV)
- Racine "uni-" présente dans la 9a Oficiala Aldono de 2007 (R de l’Akademio de Esperanto).
- Racine "-o" présente dans le dictionnaire des racines "Universala Vortaro" ( de l’Akademio de Esperanto).
Latin
Étymologie
- De unus (« un »).
Nom commun 1
Cas | Singulier | Pluriel |
---|---|---|
Nominatif | unio | unionēs |
Vocatif | unio | unionēs |
Accusatif | unionem | unionēs |
Génitif | unionis | unionum |
Datif | unionī | unionibus |
Ablatif | unionĕ | unionibus |
ūniō \Prononciation ?\ féminin
- Union, unité, état d'unification.
- Oignon.
Dérivés dans d’autres langues
Verbe
ūniō, infinitif : ūnīre, parfait : ūnīvī, supin : ūnītum \Prononciation ?\ transitif (conjugaison)
Note : Par convention, les verbes latins sont désignés par la 1re personne du singulier du présent de l’indicatif.
Dérivés dans d’autres langues
Références
- « unio », dans Félix Gaffiot, Dictionnaire latin français, Hachette, 1934 → consulter cet ouvrage
Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.