unio

See also: Unio and unió

English

Etymology

From the genus name.

Noun

unio (plural unios)

  1. Any of the genus Unio of freshwater mussels.
    • 1894, Sleep of mollusks (in Popular Science, volume 45, number 1, May 1894, page 99)
      In June, 1850, a living pond mussel was sent to Dr. Gray from Australia which had been kept out of water more than a year, and instances of the survival of unios without moisture for long periods are not rare.

References


Esperanto

Pronunciation

  • (file)
  • IPA(key): /uˈnio/
  • Hyphenation: u‧ni‧o
  • Rhymes: -io

Noun

unio (accusative singular union, plural unioj, accusative plural uniojn)

  1. (politics) A union (of states)

See also


Latin

Pronunciation

Etymology 1

ūnus (one) + -iō.

Noun

ūniō f (genitive ūniōnis); third declension

  1. (Late Latin) a unity, union
    • Eusebius Hyeronymus, Epistolae :
      Virga mater est Domini, simplex, pura, sincera, nullo extrinsecus germine cohaerente, et ad similitudinem Dei unione fecunda. Virgae flos Christus est, dicens: "Ego flos campi, et lilium convallium".
      The stalk is the mother of God, simple, pure, sincere, adjoined by no other sprout from outside, in a manner similar to the fertile unity of God. The flower of the stalk is Christ, saying, "I am the flower of the field, and the lilly of the valleys."
  2. (Ecclesiastical Latin) the number one, oneness, unity
    • Eusebius Hyeronymus, In Amos :
      Decas decima unione completur.
      A decade is complete with the tenth unit.
Inflection

Third declension.

Case Singular Plural
Nominative ūniō ūniōnēs
Genitive ūniōnis ūniōnum
Dative ūniōnī ūniōnibus
Accusative ūniōnem ūniōnēs
Ablative ūniōne ūniōnibus
Vocative ūniō ūniōnēs
Descendants

Etymology 2

ūnus (one) + -iō.

Verb

ūniō (present infinitive ūnīre, perfect active ūnīvī, supine ūnītum); fourth conjugation

  1. I unite, I combine into one.
Inflection
   Conjugation of unio (fourth conjugation)
indicative singular plural
first second third first second third
active present ūniō ūnīs ūnit ūnīmus ūnītis ūniunt
imperfect ūniēbam ūniēbās ūniēbat ūniēbāmus ūniēbātis ūniēbant
future ūniam ūniēs ūniet ūniēmus ūniētis ūnient
perfect ūnīvī ūnīvistī ūnīvit ūnīvimus ūnīvistis ūnīvērunt, ūnīvēre
pluperfect ūnīveram ūnīverās ūnīverat ūnīverāmus ūnīverātis ūnīverant
future perfect ūnīverō ūnīveris ūnīverit ūnīverimus ūnīveritis ūnīverint
passive present ūnior ūnīris, ūnīre ūnītur ūnīmur ūnīminī ūniuntur
imperfect ūniēbar ūniēbāris, ūniēbāre ūniēbātur ūniēbāmur ūniēbāminī ūniēbantur
future ūniar ūniēris, ūniēre ūniētur ūniēmur ūniēminī ūnientur
perfect ūnītus + present active indicative of sum
pluperfect ūnītus + imperfect active indicative of sum
future perfect ūnītus + future active indicative of sum
subjunctive singular plural
first second third first second third
active present ūniam ūniās ūniat ūniāmus ūniātis ūniant
imperfect ūnīrem ūnīrēs ūnīret ūnīrēmus ūnīrētis ūnīrent
perfect ūnīverim ūnīverīs ūnīverit ūnīverimus ūnīveritis ūnīverint
pluperfect ūnīvissem ūnīvissēs ūnīvisset ūnīvissēmus ūnīvissētis ūnīvissent
passive present ūniar ūniāris, ūniāre ūniātur ūniāmur ūniāminī ūniantur
imperfect ūnīrer ūnīrēris, ūnīrēre ūnīrētur ūnīrēmur ūnīrēminī ūnīrentur
perfect ūnītus + present active subjunctive of sum
pluperfect ūnītus + imperfect active subjunctive of sum
imperative singular plural
first second third first second third
active present ūnī ūnīte
future ūnītō ūnītō ūnītōte ūniuntō
passive present ūnīre ūnīminī
future ūnītor ūnītor ūniuntor
non-finite forms active passive
present perfect future present perfect future
infinitives ūnīre ūnīvisse ūnītūrus esse ūnīrī ūnītus esse ūnītum īrī
participles ūniēns ūnītūrus ūnītus ūniendus
verbal nouns gerund supine
nominative genitive dative/ablative accusative accusative ablative
ūnīre ūniendī ūniendō ūniendum ūnītum ūnītū
Descendants

Further reading

Etymology 3

Traditionally considered to be the same as Etymology 1, but the masculine gender and semantic shift are hard to explain.

Alternatively from a Proto-Italic *uznjō, continuing a Proto-Indo-European *wósHr̥- ~ *usHén- (garlic, onion) seen also in Hittite 𒉿𒀸𒄩𒅈 (wašḫar, garlic), Sanskrit उष्ण (uṣṇa, onion), Pashto ووږه (wúģa, garlic), Khowar [script needed] (wəẓnū, garlic)[1].

Noun

ūniō m (genitive ūniōnis); third declension

  1. a kind of onion
    Caepam, quam vocant ūniōnem rūsticī.The onion, which peasants call unio.
  2. a kind of pearl
    Ūniō CleopatrānaeCleopatra's pearl
Inflection

Third declension.

Case Singular Plural
Nominative ūniō ūniōnēs
Genitive ūniōnis ūniōnum
Dative ūniōnī ūniōnibus
Accusative ūniōnem ūniōnēs
Ablative ūniōne ūniōnibus
Vocative ūniō ūniōnēs
Synonyms
Descendants

References

  • unio in Charlton T. Lewis and Charles Short (1879) A Latin Dictionary, Oxford: Clarendon Press
  • unio in Gaffiot, Félix (1934) Dictionnaire Illustré Latin-Français, Hachette
  • unio in Harry Thurston Peck, editor (1898) Harper's Dictionary of Classical Antiquities, New York: Harper & Brothers

Polish

Noun

unio

  1. vocative singular of unia
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.