senkuraĝiĝi

Voir aussi : senkuraĝigi

Espéranto

Étymologie

Verbe composé de la racine kuraĝa (« courageux »), de l’affixe sen (« sans »), du suffixe -iĝ- (« devenir, tendre vers ») et de la terminaison -i (« verbe ») .

Verbe

Temps	Passé	Présent	Futur
Indicatif	senkuraĝiĝis	senkuraĝiĝas	senkuraĝiĝos
Participe actif	senkuraĝiĝinta(j,n)	senkuraĝiĝanta(j,n)	senkuraĝiĝonta(j,n)
Adverbe	senkuraĝiĝinte	senkuraĝiĝante	senkuraĝiĝonte
Mode	Conditionnel	Subj. / Impératif	Infinitif
Présent	senkuraĝiĝus	senkuraĝiĝu	senkuraĝiĝi
voir le modèle “eo-conj-intrans”

senkuraĝiĝi \sen.ku.ra.ˈd͡ʒi.d͡ʒi\ intransitif mot-dérivé UV

S'abattre, se décourager.

Variantes orthographiques

si pas de ĝ possible par le clavier : senkuragxigxi

Antonymes

kuraĝiĝi ^dUV ^PIVE : prendre courage
rekuraĝiĝi ^dUV : reprendre courage

Apparentés étymologiques

Académiques:

kuraĝa ^UV ^{PIVE, RV} : courageux, courageuse
kuraĝe ( composition de racines de l’ekzercaro §39) : courageusement

Autres:

Cet article est issu de Wiktionary. Le texte est sous licence Creative Commons - Attribution - Partage dans les Mêmes. Des conditions supplémentaires peuvent s'appliquer aux fichiers multimédias.