moka

See also: Moka, móka, mȭka, and mökä

English

Noun

moka (uncountable)

  1. A ritualized system of exchange in the Mount Hagen area of Papua New Guinea, involving reciprocal gifts of pigs that regulate social status.

Anagrams

Finnish

Etymology

Back-formation from mokata.

Noun

moka

  1. (colloquial) blunder, gaffe, bad
    Sori, mun moka!
    Sorry, my bad!

Declension
Inflection of moka (Kotus type 10/koira, no gradation)
nominative moka mokat
genitive mokan mokien
partitive mokaa mokia
illative mokaan mokiin
singular plural
nominative moka mokat
accusative nom. moka mokat
gen. mokan
genitive mokan mokien
mokainrare
partitive mokaa mokia
inessive mokassa mokissa
elative mokasta mokista
illative mokaan mokiin
adessive mokalla mokilla
ablative mokalta mokilta
allative mokalle mokille
essive mokana mokina
translative mokaksi mokiksi
instructive — mokin
abessive mokatta mokitta
comitative — mokineen

Anagrams

Icelandic

Pronunciation
  • IPA(key): [ˈmɔːka]
  • Rhymes: -ɔːka

Verb

moka (weak verb, third-person singular past indicative mokaði, supine mokað)

  1. (transitive, with accusative) to dig, to delve
    Synonym: grafa
  2. (transitive, with dative) to shovel
    Synonym: skófla

Conjugation
moka — active voice (germynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að moka
supine
(sagnbót)		 mokað
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 mokandi
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég moka við mokum present
(nútíð)		 ég moki við mokum
þú mokar þið mokið þú mokir þið mokið
hann, hún, það mokar þeir, þær, þau moka hann, hún, það moki þeir, þær, þau moki
past
(þátíð)		 ég mokaði við mokuðum past
(þátíð)		 ég mokaði við mokuðum
þú mokaðir þið mokuðuð þú mokaðir þið mokuðuð
hann, hún, það mokaði þeir, þær, þau mokuðu hann, hún, það mokaði þeir, þær, þau mokuðu
imperative
(boðháttur)		 moka (þú) mokið (þið)
Forms with appended personal pronoun
mokaðu mokiði *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mokast — mediopassive voice (miðmynd)
infinitive
(nafnháttur)		 að mokast
supine
(sagnbót)		 mokast
present participle
(lýsingarháttur nútíðar)		 mokandist **
** the mediopassive present participle is extremely rare and normally not used; it is never used attributively or predicatively, only for explicatory subclauses
indicative
(framsöguháttur)		 subjunctive
(viðtengingarháttur)
present
(nútíð)		 ég mokast við mokumst present
(nútíð)		 ég mokist við mokumst
þú mokast þið mokist þú mokist þið mokist
hann, hún, það mokast þeir, þær, þau mokast hann, hún, það mokist þeir, þær, þau mokist
past
(þátíð)		 ég mokaðist við mokuðumst past
(þátíð)		 ég mokaðist við mokuðumst
þú mokaðist þið mokuðust þú mokaðist þið mokuðust
hann, hún, það mokaðist þeir, þær, þau mokuðust hann, hún, það mokaðist þeir, þær, þau mokuðust
imperative
(boðháttur)		 mokast (þú) mokist (þið)
Forms with appended personal pronoun
mokastu mokisti *
* Spoken form, usually not written; in writing, the unappended plural form (optionally followed by the full pronoun) is preferred.
mokaður — past participle (lýsingarháttur þátíðar)
strong declension
(sterk beyging)		 singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 mokaður mokuð mokað mokaðir mokaðar mokuð
accusative
(þolfall)		 mokaðan mokaða mokað mokaða mokaðar mokuð
dative
(þágufall)		 mokuðum mokaðri mokuðu mokuðum mokuðum mokuðum
genitive
(eignarfall)		 mokaðs mokaðrar mokaðs mokaðra mokaðra mokaðra
weak declension
(veik beyging) 		singular (eintala) plural (fleirtala)
masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)		 masculine
(karlkyn)		 feminine
(kvenkyn)		 neuter
(hvorugkyn)
nominative
(nefnifall)		 mokaði mokaða mokaða mokuðu mokuðu mokuðu
accusative
(þolfall)		 mokaða mokuðu mokaða mokuðu mokuðu mokuðu
dative
(þágufall)		 mokaða mokuðu mokaða mokuðu mokuðu mokuðu
genitive
(eignarfall)		 mokaða mokuðu mokaða mokuðu mokuðu mokuðu

Anagrams

Italian

Etymology

From Arabic المُخَا‎ (al-muḵā), a port on the Red Sea.

Noun

moka m or f (invariable)

  1. A type of coffee originally from Moka
  2. (chiefly uncapitalized) A polygonal, aluminium coffee maker

Slovene

Etymology

From Proto-Slavic *mǭka. Cognates include regional Serbo-Croatian мука/muka (“meal”), Slovak múka, Russian мука (muka). Non-Slavic cognates include Ancient Greek μάσσω (mássō, “to knead”), German mengen (“to mix”).

Pronunciation
  • IPA(key): /ˈmòːka/
  • Tonal orthography: mọ́ka

Noun

móka f (genitive móke, uncountable)

  1. flour

Declension
Declension of móka (feminine, a-stem)
singular
nominative móka
accusative móko
genitive móke
dative móki
locative móki
instrumental móko
This article is issued from Wiktionary. The text is licensed under Creative Commons - Attribution - Sharealike. Additional terms may apply for the media files.