σοφός

Du grec ancien.

σοφός (sofós) \sɔ.ˈfɔs\

1. Raisonnable, sage, sensé.

• φρόνιμος
• συνετός

σοφός (sofós) \sɔ.ˈfɔs\ masculin

1. Sage.

De l’indo-européen commun *sap-. Apparenté au latin sapiens (« sage », « savant »).

σοφός, sophós \so.ˈpʰos\ (adverbe : σοφῶς ; comparatif : σοφώτερος ; superlatif : σοφώτατος)

1. Habile.
2. (En parlant de l’intelligence ou du caractère)
   1. Prudent, sage.
   2. (En particulier) Initié à la sagesse.
   3. (En particulier) Ingénieux, fin, rusé.

• ἀφιλόσοφος
• ἀγροικόσοφος
• ἀκρόσοφος
• ἄσοφος
• αὐτόσοφος
• βαθυσοφός
• διάσοφος
• δοξοματαιόσοφος
• δοξόσοφος
• δοκησίσοφος
• ἐθελοφιλόσοφος
• ἐμφιλόσοφος
• ἔνσοφος
• ἐπίσσοφος
• φιλόσοφος
• ἡμίσοφος
• ἰατροφιλόσοφος
• μικρόσοφος
• μισόσοφος
• μωρόσοφος
• ὀφθαλμόσοφος
• οἰησίσοφος
• πάνσοφος
• παντόσοφος
• πάσσοφος
• πολύσοφος
• πρωκτόσοφος
• θεόσοφος
• θυμόσοφος
• τρίσοφος
• ὑπέρσοφος
• ὑπόσοφος
• χειρίσοφος
• χειρόσοφος
• ζωόσοφος

• σοφία
• σόφισμα
• σοφισματικός
• σοφισμάτιον
• σοφισματώδης
• σοφισμός
• σοφιστάς
• σοφιστεία
• σοφιστέον
• σοφιστέος
• σοφίστευμα
• σοφιστεύω
• σοφιστήριον
• σοφιστής
• σοφιστιάω
• σοφιστικός
• σοφιστορήτωρ
• σοφίστρια
• σοφίζω, σοφίζομαι
• Σοφοκλῆς
• σοφόνοος
• σοφόνους
• σοφοτέχνης
• σοφόω

• Anatole Bailly, Abrégé du dictionnaire grec-français, Hachette, 1901
• Alphonse Dain, Jules-Albert de Foucault, Pierre Poulain, Grammaire grecque Éloi-Jules Ragon, éditions Jean de Gigord, Paris, 1952